---Bu liste Türkiye'deki adalar, adacıklar ve kayalıkların listesidir. Adalar, bağlı bulundukları illere göre listelenmiştir. Takım ada ve ada grupları ile tekil adalar şeklinde sıralanırlar. Varsa diğer adlarına ve bağlı oldukları il-içelere yer verilmiştir. Türk karasularında 500'den fazla ada, adacık ve kayalık bulunmaktadır.----
“Ege Adaları” üzerine birkaç söz
SEÇTİKLERİMİZ-Dr. Hazal Pabuççular’ın Lozan tartışmaları üzerine yazısı: “Ege Adaları” Üzerine Birkaç Söz
DR. HAZAL PAPUÇÇULAR
Cumhurbaşkanı Erdoğan, 29 Eylül 2016’da muhtarlara yaptığı konuşmada “İşte şu an Ege’yi görüyorsunuz değil mi? Bağırsan sesinin duyulacağı adaları biz Lozan’da verdik. Zafer bu mu?” dedi ve tüm Türkiye üzerinden 93 sene geçen Cumhuriyet’in kurucu belgesi Lozan’ı yeniden tartışmaya açtı. Cumhurbaşkanı’nın sözleri kanaatimce özellikle seçilmişti; bitmez tükenmez bir şekildezafer mi yoksa hezimet mi şeklinde tartışılan Lozan ile, kamu nezdindeki bir başka “bam teli,” yani Ege Adaları meselesi aynı cümle içinde geçmeli, böylece sözlerin etkisi iki katına çıkmalıydı.
Beklenildiği üzere bu sözler sosyal medya ile yazılı ve görsel basında büyük bir infial yarattı. Herkes bu sözlerin tarihsel olarak yanlış olduğuna değinmek için adaların aslında Lozan ile değil 1913’te kaybedildiğini söyleyen açıklamalarda bulundu. Cilt cilt dış politika kitabı yazan akademisyenlerin “Oniki Ada aslında 1913 yılında Atina Antlaşması ile Yunanistan’a verilmiştir” gibi hatalı açıklamaları gazeteleri süsleyince konu ile ilgili kısa bir yazı yazmaya karar verdim.
Öncelikle, Ege Adaları “şu tarihte” verildi derseniz, bugün Batı Anadolu coğrafyasının karşısında yer alan adaların tamamını kastediyor olursunuz ve bu şekilde hatalı bir yaklaşımda bulunursunuz. Soldaki haritada görüldüğü gibi Ege’de birkaç grup ada bulunur ve bunların tarihçeleri de isimlendirmeleri gibi farklıdır.
Türkiye’nin batı sahillerinin tam karşısında bulunan adalar, Türkçe isimleri ile Boğazönü, Saruhan ve Menteşe gibi gruplara ayrılır. Meseleyi fazla karıştırmamak ve tarihsel bağlamına oturtmak adına, Menteşe grubuna bizim de aşina olduğumuz üzere Oniki Ada, Oniki Ada’nın kuzeyinde bulunan adalara ise Kuzey-Doğu Ege Adaları diyeceğim.
Güneydeki grup, yani Oniki Ada grubu, Türkiye ile İtalya arasında yapılan Trablusgarp Savaşı (1911-1912) sırasında işgal edilir. 1911 yılında Libya’ya saldıran İtalya, burada bir direnişle karşılaşır. Yerli halk ve bölgede bulunan zaviyelerin İttihatçı subaylarla işbirliği yapması ve bu güçlerin İtalyanlara karşı gerilla taktiği ile savaşması sonucunda İtalya, bölgede askerî olarak bir çıkmaza girer. Donanması nispeten güçlü olan İtalya, Osmanlı İmparatorluğu’nu siyasi ve askerî olarak zorlamak için savaşı Akdeniz’e yayar ve dönem dönem bombaladığı önemli Osmanlı limanlarına ek olarak, 1912 Nisan’ında Ege’ye bir harekât başlatır. Çanakkale Boğazı’nı da bombalayan ve Kuzey’deki Limni Adası’ndaki Mondros limanını üs olarak kullanan İtalya, Mayıs 1912’de Oniki Ada’nın tümünü işgal eder. Osmanlı donanması ise denizde üstünlük sağlayan İtalya’ya karşı etkisiz kalır, hatta Ege Denizi’ne dahi açılamaz. Rodos’taki küçük direnişi saymazsak, Osmanlı İmparatorluğu, kaybedilişi sürekli Cumhuriyet tarihine atfedilen Oniki Ada’yı savaşmadan İtalyanlara bu zamanda terk eder.Çünkü devletin Rodos haricindeki adalarda savaşacak herhangi bir askerî kuvveti yoktur. Sadece bu kadarla da sınırlı değil. İtalyanlar, Oniki Ada ve Anadolu arasındaki telgraf hatlarını da kestiğinden Osmanlı İmparatorluğu bu adaların işgal haberini de ancak yabancı konsolosluklardan alabilir. Ve ele geçirilen adalardan karşı kıyıya, örneğin Marmaris’e, İtalyanlar tarafından bombardıman ateşi gerçekleştirilir.
Kuzey-Doğu Ege Adaları ise Yunan Donanması tarafından Balkan Harbi (1912-1913) sırasında işgal edilir. Bugün Türkiye’ye ait olan Gökçeada ve Bozcaada da, işgal edilen bu adalar arasındadır. Denizdeki Yunan ablukası ve “Boğazönü” denilen bu adaların işgali, Osmanlı gemilerinin harp boyunca Çanakkale Boğazı’ndan çıkmasına engel olur. 1. Balkan Savaşı bittikten sonra dönemin büyük güçleri, Londra’da bir dizi konferans yapar, bu konferanslarda Ege’deki tüm adaların geleceği ile ilgili tartışmalar yapılır. Özellikle, bu devletlerin boğazlara yakın olan adaların geleceğinin ne olacağına dair görüşleri birbiri ile çatıştığından, konferanslardan sonra imzalanan Londra Antlaşması’na “Ege Adaları’nın geleceğinin büyük devletler tarafından kararlaştırılacağına” dair muğlak bir madde konulur. Sonuç olarak, daha sonra Atina Antlaşması imzalanır (1913) ve dün/bugün sıkça bahsedilen Kuzey-Doğu Ege Adaları (Gökçeada ve Bozcaada hariç), Yunanistan’a bırakılır. Yani, Oniki Ada ve Atina Antlaşması’nın birbiriyle bağlantılı bir durumu yoktur. Burada mevzubahis Kuzey-Doğu Ege Adaları’dır.
Burada bir şeye vurgu yapmam gerekiyor: Her ne kadar 1913 Atina Antlaşması, Kuzey-Doğu Ege adalarını Gökçeada ve Bozcaada hariç Yunanistan’a bırakmış olsa da, bu durum imparatorluğa ait bu iki adada Osmanlı hâkimiyetinin yeniden tesis edildiği şeklinde düşünülmemelidir. Örneğin, 1915 Çanakkale Savaşı sırasında Gökçeada’da İngilizler tarafından üsler inşa edilmiş, bölgede cepheden gelen yaralılar için bir hastane bile yapılmıştır. Gökçeada ve Bozcaada’ya benzer bir süreçten geçen bir başka ada da Kaş’ın hemen karşısındaki Meis olmuştur. Teknik olarak Osmanlı hâkimiyetindeki bu adaya gönderilen yönetici, ada nüfusu tarafından esir alınmış ve 1915 yılında da Meis, Fransızlar tarafından işgal edilmiştir. Bu işgal ile birlikte Antalya’ya döşenen Alman topları ile adaya yerleştirilen Fransız topları savaş boyunca birbirlerini karşılıklı olarak dövmüştür. Fransızlar Meis’i 1921 yılı itibarıyla İtalya’ya terk etmiştir.
Kısacası 1. Dünya Savaşı bittiğinde, bahsettiğimiz tüm adalar elden çıkmış durumdadır. 1920’de imzalanan Sevr Antlaşması da Oniki Ada’nın tümünü (gruptan olmasa da gruba daha sonra bağlanan Meis de dahil olmak üzere) İtalya’ya, Kuzey-Doğu Adaları’nı da (Gökçeada ve Bozcaada dahil olmak üzere) Yunanistan’a bırakmıştır. (Boğazlara yakın adalara dair ise ek düzenlemeler vardır.) Lozan Antlaşması ile bu iki Boğazönü Adası, Türkiye’ye iade edilecek fakat bunun dışında adalarla ilgili herhangi bir değişiklik olmayacaktır. Ancak Türkiye’nin, Lozan Antlaşması’nda bu iki ada hariç bir de Meis için İtalyanlarla mücadele ettiğini, fakat İtalyanların Türk heyetine eğer bu isteklerinden vazgeçmezlerse kapitülasyonlarla ilgili maddede sorun çıkaracaklarına dair gözdağı verdiğini, Türkiye’nin ise 1923 yılının Haziran ayına kadar direnip koca bir barış antlaşmasını Meis için feda etmediğini belirtmek gerekir.
Türkiye ile İtalya arasında bunlar sürerken, Oniki Ada üzerine çetin bir başka mücadele de kapalı kapılar ardında Yunanistan ile İtalya arasında sürmüştür. Yunanistan Oniki Ada’yı istemiş, İtalya ise bazı devir antlaşmaları yapsa da sonradan bu antlaşmalara riayet etmemiştir. Buna karşılık Yunanistan ise tüm iki savaş arası dönem boyunca bu antlaşmaları İtalya’ya sürekli olarak hatırlatmıştır.
Sonuç olarak, Türkiye Lozan’da adaları “vermek” yerine mevcut “fiili durumu onaylamıştır”. Tutanaklar incelendiğinde, Meis hariç Oniki Ada’nın müzakere bile edilmediği, ada meselesinde çoğunlukla kuzeydeki adaların tartışıldığı söylenebilir. Fakat bu durum üzerinden Lozan’ın eleştirilmesi ve Lozan’ın bir başarısızlık olarak gösterilmesi tarihsel gerçeklikle bağdaştırılamaz. Zira, Sevr gibi bir antlaşmadan sonra yapılmış Lozan’ın önceliği adalar olmamıştır. Bugün adalar üzerine yapılan hiçbir tartışma – Türkiye Ege’de hangi sorunları yaşarsa yaşasın – Lozan Antlaşması’nın paramparça edilmiş bir imparatorluğun ardından zafer kazanılarak yapılmış bir bağımsızlık belgesi olduğu gerçeğini değiştirmeyecektir.
Son söz: Aynı meselenin bir de 1947 versiyonu mevcuttur. Oniki Ada’nın bu tarihte Yunanistan’a devri sırasında Türkiye adaları alamadığı için, hatta bazen adalar sanki kendisindeymiş gibi “verdiği” için çokça eleştirilir. Onunla ilgili bir yazı hakkımı da bir başka gündeme saklıyorum.
Hazal Papuccular, War or Peace: The Dodecanese Islands in Turkish Foreign and Security Policy, 1923-1947, PhD Dissertation, Boğaziçi University, 2015.
---------------------------
![[Haber görseli]](https://lh3.googleusercontent.com/blogger_img_proxy/AEn0k_sSjOUUHCK2d5kfGJN9oO5SRgqruXjSN_mxclJSebKySTL9wzeC21W-9LaSoh-rKeObUB2dCmm4Fx6RbiAR5SAq3FyKOPF4_j7VfT8ANfFxbzhKjoVES4_Sbf_2v2CKlgYf1ZAVQVnodK4RTNzd9YZhFiXCO4sq=s0-d)
SİNAN MEYDAN (Tarihçi, yazar):
Cumhurbaşkanı, Kadir Mısıroğlu, Necip Fazıl Kısakürek gibi kaynaklardan besleniyor. Bu kaynaklar tescilli Cumhuriyet düşmanlarıdır. Erdoğan bunların uydurmalarını söylüyor. Dün yaptığı açıklama ile 15 Temmuz öncesi, eski kodlarına geri döndü.
Bu açıklama tarihsel gerçeklerden kopuk, tarihi bir yalandır. Lozan’ı korumaları gerekir, kuruluş senedini tartışmaya açmak demek; Türkiye Cumhuriyeti’ni tartışmaya açmak demektir. Hedefleri de budur. Ege Adaları, Lozan Antlaşması ile kaybedilmedi. 1911 Trablusgarp Savaşı’ndan sonra imzalanan 1912 Uşi Antlaşması ile kısmen İtalya’ya bırakıldı. 1913 Londra-Atina Antlaşması ile Yunanistan’a bırakıldı. Türkiye Lozan’a giderken Ege Adaları elinde değildi. 10 sene önce kaybetmişti. Kaybedilen bir şey tekrar nasıl kaybedilebilir? 1923 yılı koşullarında Lozan Antlaşması’ndan daha iyisi elde edilemezdi. Bu söylemler AKP iktidarının 2023 hedefiyle ilgili. Amaç Türkiye Cumhuriyet’i tasviye edip yerine Osmanlı’yı kurmaktır. 15 Temmuz’dan sonra bu olayın Türkiye ayağı hızlanmıştır.
---------------------------
Alıntı Kaynak: https://www.turkcebilgi.com/ege_adalar%C4%B1#bilgi
Cumhurbaşkanı Erdoğan, 29 Eylül 2016’da muhtarlara yaptığı konuşmada “İşte şu an Ege’yi görüyorsunuz değil mi? Bağırsan sesinin duyulacağı adaları biz Lozan’da verdik. Zafer bu mu?” dedi ve tüm Türkiye üzerinden 93 sene geçen Cumhuriyet’in kurucu belgesi Lozan’ı yeniden tartışmaya açtı. Cumhurbaşkanı’nın sözleri kanaatimce özellikle seçilmişti; bitmez tükenmez bir şekildezafer mi yoksa hezimet mi şeklinde tartışılan Lozan ile, kamu nezdindeki bir başka “bam teli,” yani Ege Adaları meselesi aynı cümle içinde geçmeli, böylece sözlerin etkisi iki katına çıkmalıydı.
Beklenildiği üzere bu sözler sosyal medya ile yazılı ve görsel basında büyük bir infial yarattı. Herkes bu sözlerin tarihsel olarak yanlış olduğuna değinmek için adaların aslında Lozan ile değil 1913’te kaybedildiğini söyleyen açıklamalarda bulundu. Cilt cilt dış politika kitabı yazan akademisyenlerin “Oniki Ada aslında 1913 yılında Atina Antlaşması ile Yunanistan’a verilmiştir” gibi hatalı açıklamaları gazeteleri süsleyince konu ile ilgili kısa bir yazı yazmaya karar verdim.
Öncelikle, Ege Adaları “şu tarihte” verildi derseniz, bugün Batı Anadolu coğrafyasının karşısında yer alan adaların tamamını kastediyor olursunuz ve bu şekilde hatalı bir yaklaşımda bulunursunuz. Soldaki haritada görüldüğü gibi Ege’de birkaç grup ada bulunur ve bunların tarihçeleri de isimlendirmeleri gibi farklıdır.
Türkiye’nin batı sahillerinin tam karşısında bulunan adalar, Türkçe isimleri ile Boğazönü, Saruhan ve Menteşe gibi gruplara ayrılır. Meseleyi fazla karıştırmamak ve tarihsel bağlamına oturtmak adına, Menteşe grubuna bizim de aşina olduğumuz üzere Oniki Ada, Oniki Ada’nın kuzeyinde bulunan adalara ise Kuzey-Doğu Ege Adaları diyeceğim.
Güneydeki grup, yani Oniki Ada grubu, Türkiye ile İtalya arasında yapılan Trablusgarp Savaşı (1911-1912) sırasında işgal edilir. 1911 yılında Libya’ya saldıran İtalya, burada bir direnişle karşılaşır. Yerli halk ve bölgede bulunan zaviyelerin İttihatçı subaylarla işbirliği yapması ve bu güçlerin İtalyanlara karşı gerilla taktiği ile savaşması sonucunda İtalya, bölgede askerî olarak bir çıkmaza girer. Donanması nispeten güçlü olan İtalya, Osmanlı İmparatorluğu’nu siyasi ve askerî olarak zorlamak için savaşı Akdeniz’e yayar ve dönem dönem bombaladığı önemli Osmanlı limanlarına ek olarak, 1912 Nisan’ında Ege’ye bir harekât başlatır. Çanakkale Boğazı’nı da bombalayan ve Kuzey’deki Limni Adası’ndaki Mondros limanını üs olarak kullanan İtalya, Mayıs 1912’de Oniki Ada’nın tümünü işgal eder. Osmanlı donanması ise denizde üstünlük sağlayan İtalya’ya karşı etkisiz kalır, hatta Ege Denizi’ne dahi açılamaz. Rodos’taki küçük direnişi saymazsak, Osmanlı İmparatorluğu, kaybedilişi sürekli Cumhuriyet tarihine atfedilen Oniki Ada’yı savaşmadan İtalyanlara bu zamanda terk eder.Çünkü devletin Rodos haricindeki adalarda savaşacak herhangi bir askerî kuvveti yoktur. Sadece bu kadarla da sınırlı değil. İtalyanlar, Oniki Ada ve Anadolu arasındaki telgraf hatlarını da kestiğinden Osmanlı İmparatorluğu bu adaların işgal haberini de ancak yabancı konsolosluklardan alabilir. Ve ele geçirilen adalardan karşı kıyıya, örneğin Marmaris’e, İtalyanlar tarafından bombardıman ateşi gerçekleştirilir.
Oniki Ada
Balkan Savaşı’nın patlak vermesi ile İtalya ve Osmanlı Devleti Uşi
Antlaşması’nı imza eder (1912). Bu antlaşmanın 2. maddesine göre Osmanlı
İmparatorluğu, Oniki Ada’daki İtalyan işgalini kabul eder. İtalyanlar,
Osmanlı İmparatorluğu tüm kuvvetlerini Libya’dan çektiğinde adalardan
çekileceğini söylese de, bu hiçbir zaman gerçekleşmez. Çünkü İtalya, 1.
Dünya Savaşı’na kadar Osmanlı İmparatorluğu’nun Trablusgarp’tan
çekilmediğini ve direnişini devam ettirdiğini iddia edecektir. (Ki, bu o
kadar da asılsız bir iddia değildir).Kuzey-Doğu Ege Adaları ise Yunan Donanması tarafından Balkan Harbi (1912-1913) sırasında işgal edilir. Bugün Türkiye’ye ait olan Gökçeada ve Bozcaada da, işgal edilen bu adalar arasındadır. Denizdeki Yunan ablukası ve “Boğazönü” denilen bu adaların işgali, Osmanlı gemilerinin harp boyunca Çanakkale Boğazı’ndan çıkmasına engel olur. 1. Balkan Savaşı bittikten sonra dönemin büyük güçleri, Londra’da bir dizi konferans yapar, bu konferanslarda Ege’deki tüm adaların geleceği ile ilgili tartışmalar yapılır. Özellikle, bu devletlerin boğazlara yakın olan adaların geleceğinin ne olacağına dair görüşleri birbiri ile çatıştığından, konferanslardan sonra imzalanan Londra Antlaşması’na “Ege Adaları’nın geleceğinin büyük devletler tarafından kararlaştırılacağına” dair muğlak bir madde konulur. Sonuç olarak, daha sonra Atina Antlaşması imzalanır (1913) ve dün/bugün sıkça bahsedilen Kuzey-Doğu Ege Adaları (Gökçeada ve Bozcaada hariç), Yunanistan’a bırakılır. Yani, Oniki Ada ve Atina Antlaşması’nın birbiriyle bağlantılı bir durumu yoktur. Burada mevzubahis Kuzey-Doğu Ege Adaları’dır.
Burada bir şeye vurgu yapmam gerekiyor: Her ne kadar 1913 Atina Antlaşması, Kuzey-Doğu Ege adalarını Gökçeada ve Bozcaada hariç Yunanistan’a bırakmış olsa da, bu durum imparatorluğa ait bu iki adada Osmanlı hâkimiyetinin yeniden tesis edildiği şeklinde düşünülmemelidir. Örneğin, 1915 Çanakkale Savaşı sırasında Gökçeada’da İngilizler tarafından üsler inşa edilmiş, bölgede cepheden gelen yaralılar için bir hastane bile yapılmıştır. Gökçeada ve Bozcaada’ya benzer bir süreçten geçen bir başka ada da Kaş’ın hemen karşısındaki Meis olmuştur. Teknik olarak Osmanlı hâkimiyetindeki bu adaya gönderilen yönetici, ada nüfusu tarafından esir alınmış ve 1915 yılında da Meis, Fransızlar tarafından işgal edilmiştir. Bu işgal ile birlikte Antalya’ya döşenen Alman topları ile adaya yerleştirilen Fransız topları savaş boyunca birbirlerini karşılıklı olarak dövmüştür. Fransızlar Meis’i 1921 yılı itibarıyla İtalya’ya terk etmiştir.
Kısacası 1. Dünya Savaşı bittiğinde, bahsettiğimiz tüm adalar elden çıkmış durumdadır. 1920’de imzalanan Sevr Antlaşması da Oniki Ada’nın tümünü (gruptan olmasa da gruba daha sonra bağlanan Meis de dahil olmak üzere) İtalya’ya, Kuzey-Doğu Adaları’nı da (Gökçeada ve Bozcaada dahil olmak üzere) Yunanistan’a bırakmıştır. (Boğazlara yakın adalara dair ise ek düzenlemeler vardır.) Lozan Antlaşması ile bu iki Boğazönü Adası, Türkiye’ye iade edilecek fakat bunun dışında adalarla ilgili herhangi bir değişiklik olmayacaktır. Ancak Türkiye’nin, Lozan Antlaşması’nda bu iki ada hariç bir de Meis için İtalyanlarla mücadele ettiğini, fakat İtalyanların Türk heyetine eğer bu isteklerinden vazgeçmezlerse kapitülasyonlarla ilgili maddede sorun çıkaracaklarına dair gözdağı verdiğini, Türkiye’nin ise 1923 yılının Haziran ayına kadar direnip koca bir barış antlaşmasını Meis için feda etmediğini belirtmek gerekir.
Türkiye ile İtalya arasında bunlar sürerken, Oniki Ada üzerine çetin bir başka mücadele de kapalı kapılar ardında Yunanistan ile İtalya arasında sürmüştür. Yunanistan Oniki Ada’yı istemiş, İtalya ise bazı devir antlaşmaları yapsa da sonradan bu antlaşmalara riayet etmemiştir. Buna karşılık Yunanistan ise tüm iki savaş arası dönem boyunca bu antlaşmaları İtalya’ya sürekli olarak hatırlatmıştır.
Sonuç olarak, Türkiye Lozan’da adaları “vermek” yerine mevcut “fiili durumu onaylamıştır”. Tutanaklar incelendiğinde, Meis hariç Oniki Ada’nın müzakere bile edilmediği, ada meselesinde çoğunlukla kuzeydeki adaların tartışıldığı söylenebilir. Fakat bu durum üzerinden Lozan’ın eleştirilmesi ve Lozan’ın bir başarısızlık olarak gösterilmesi tarihsel gerçeklikle bağdaştırılamaz. Zira, Sevr gibi bir antlaşmadan sonra yapılmış Lozan’ın önceliği adalar olmamıştır. Bugün adalar üzerine yapılan hiçbir tartışma – Türkiye Ege’de hangi sorunları yaşarsa yaşasın – Lozan Antlaşması’nın paramparça edilmiş bir imparatorluğun ardından zafer kazanılarak yapılmış bir bağımsızlık belgesi olduğu gerçeğini değiştirmeyecektir.
Son söz: Aynı meselenin bir de 1947 versiyonu mevcuttur. Oniki Ada’nın bu tarihte Yunanistan’a devri sırasında Türkiye adaları alamadığı için, hatta bazen adalar sanki kendisindeymiş gibi “verdiği” için çokça eleştirilir. Onunla ilgili bir yazı hakkımı da bir başka gündeme saklıyorum.
Hazal Papuccular, War or Peace: The Dodecanese Islands in Turkish Foreign and Security Policy, 1923-1947, PhD Dissertation, Boğaziçi University, 2015.
---------------------------
SİNAN MEYDAN (Tarihçi, yazar):Cumhurbaşkanı, Kadir Mısıroğlu, Necip Fazıl Kısakürek gibi kaynaklardan besleniyor. Bu kaynaklar tescilli Cumhuriyet düşmanlarıdır. Erdoğan bunların uydurmalarını söylüyor. Dün yaptığı açıklama ile 15 Temmuz öncesi, eski kodlarına geri döndü.
Bu açıklama tarihsel gerçeklerden kopuk, tarihi bir yalandır. Lozan’ı korumaları gerekir, kuruluş senedini tartışmaya açmak demek; Türkiye Cumhuriyeti’ni tartışmaya açmak demektir. Hedefleri de budur. Ege Adaları, Lozan Antlaşması ile kaybedilmedi. 1911 Trablusgarp Savaşı’ndan sonra imzalanan 1912 Uşi Antlaşması ile kısmen İtalya’ya bırakıldı. 1913 Londra-Atina Antlaşması ile Yunanistan’a bırakıldı. Türkiye Lozan’a giderken Ege Adaları elinde değildi. 10 sene önce kaybetmişti. Kaybedilen bir şey tekrar nasıl kaybedilebilir? 1923 yılı koşullarında Lozan Antlaşması’ndan daha iyisi elde edilemezdi. Bu söylemler AKP iktidarının 2023 hedefiyle ilgili. Amaç Türkiye Cumhuriyet’i tasviye edip yerine Osmanlı’yı kurmaktır. 15 Temmuz’dan sonra bu olayın Türkiye ayağı hızlanmıştır.
---------------------------
Onikiada (Menteşe Adaları, Güney Sporatlar, Dodekanisa)
Alıntı Kaynak: https://www.turkcebilgi.com/ege_adalar%C4%B1#bilgi
12 Ada nasıl kaybedildi?
12 Ada ile ilgili kararın verildiği Paris Barış Konferansına aslında Türkiye de resmen davet edilmişti. Ancak İsmet İnönü’nün başkanlığında toplanan hükümet konferansa katılmama yönünde karar aldı
Ömer Aymalı / Tarih Dosyası / Dünya Bülteni
Türkiye’nin Ege kıyılarının hemen çevresinde bulunan 12 Ada yaklaşık 400 yıl boyunca Osmanlı idaresinde kalmıştı. Çoğunlukta gayri müslimlerin yaşadığı adalarda önemli oranda Müslüman nüfus da yaşamaktaydı. 12 Ada ismi ise Osmanlı Devletinin bölgede uyguladığı bir yönetim şeklinden geliyordu. Osmanlı Devletinin bölgede uyguladığı sisteme göre her on hane birer temsilci seçmekteydi ve bu temsilciler kendi aralarından 12 kişilik bir ihtiyar heyeti seçerdi. Bölgedeki adaların önemli derecede büyük adaların sayısı sayıldığında 14 ada küçükleri de dahil edilirse 20’den fazla ada ve adacık bulunmaktadır.
Yüzyıllarca Osmanlı idaresinde kalan 12 adanın kaderi İtalyanların Trablusgarp’ı işgal etmesinin ardından değişti. İtalyanlar Trablusgarp’ın işgalinde başarılı olamayınca Osmanlı Devletini barışa zorlamak kısacası masa başında Trablusgarp’ı almak için Ege denizinde bulunan bu adaları işgal etti. Osmanlı Devleti ise her an başlaması muhtemel Balkan savaşını da dikkate alarak İtalyanlarla antlaşma imzalamak zorunda kaldı ve Trablusgarp’ı İtalya’ya bıraktı. Yapılan antlaşmada dikkat çekici bir madde daha vardı. Osmanlı Devleti İtalyanların 12 Ada’da bir süre daha işgalci olarak kalmasını istedi. Böylece Balkan Savaşı sırasında muhtemel Yunan işgalinin önüne geçilecekti.
Ancak her şey planlandığı gibi gitmedi. I.Dünya savaşının patlak vermesiyle Osmanlı Devleti ile İtalya ayrı ittifak grupları içinde birbiri ile savaşa girdi. 4 yıllık savaşın sonucunda Osmanlı Devleti savaştan mağlup olarak ayrılınca 1923 yılında Lozan antlaşması ile TBMM bu adaları İtalya’ya bıraktı. Böylece Yunan işgaline karşı geçici olarak İtalya’ya bırakılmış olan bu adalar İtalya’nın egemenliğinde kaldı.
II.Dünya savaşının sonuna kadar İtalya’nın işgalinde kalan 12 Ada’nın durumu savaş sonrasında tekrar gündeme geldi. İtalya II.Dünya savaşını kaybetmişti. 1946 yılında Paris’te yapılan Barış görüşmelerinde 12 Ada’nın İtalya’dan alınarak Yunanistan’a verilmesi gündeme geldi. İtalya’nın savaş sonu şartlarında galip devletlerin bu planını reddetme şansı yoktu. Adaların Yunanistan’a verilmesi yönündeki kararın gerekçesi ise adalarda yaşayan nüfusun çoğunluğunun Rum olmasıydı.
12 Ada ile ilgili kararın verildiği Paris Barış Konferansına aslında Türkiye de resmen davet edilmişti. Ancak İsmet İnönü’nün başkanlığında toplanan hükümet konferansa katılmama yönünde bir karar aldı.İnönü savaşa girmeyen Türkiye'nin savaş sonunda herhangi bir çıkar peşinde koşmayacağını ifade ediyordu. Bu durum 12 Ada ile ilgili alınan kararların tam da Yunanistan’ın istediği şekilde çıkmasına sebep oldu. Halbuki konferansa bir Türk heyeti katılmış olsa idi en azından Ege kıyılarına çok yakın adalardan bazılarının alınma şansı doğabilirdi. Çünkü yalnızca nüfus dengesine göre karar vermek Türkiye’ye karşı bir hukuksuzluktu ve bu durum konferansta dile getirilebilirdi. Türkiye bu konuda hakkını arayabilirdi. Örnek olarak Batı Trakya’daki nüfusun yüzde 80’ine yakın Türk ve Müslüman’dı ancak Lozan antlaşmasında Batı Trakya bölgesi Yunanistan’a bırakılmıştı. Bu da nüfus dengesinin tek başına yeterli bir gerekçe olmadığını göstermekteydi.
Ancak Türkiye’nin konferansa katılmaması bu ihtimalleri en başından ortadan kaldırdı. 10 Şubat 1947’de İtalya Paris Antlaşmasını imzaladı. Bu antlaşmayla 12 Ada silahsızlandırılmak şartıyla Yunanistan’a bırakıldı.
Türkiye bu kararı beş gün sonra 15 Şubat 1947 tarihinde kabul etti.
KAYNAKLAR
Rifat Uçarol Siyasi Tarih 1789- 2010
Feridun Cemal Erkin, Dışişlerinde 34 Yıl
Alıntı kaynak: http://www.dunyabulteni.net/tarih-dosyasi/196669/12-ada-nasil-kaybedildi-
Türkiye’nin Ege kıyılarının hemen çevresinde bulunan 12 Ada yaklaşık 400 yıl boyunca Osmanlı idaresinde kalmıştı. Çoğunlukta gayri müslimlerin yaşadığı adalarda önemli oranda Müslüman nüfus da yaşamaktaydı. 12 Ada ismi ise Osmanlı Devletinin bölgede uyguladığı bir yönetim şeklinden geliyordu. Osmanlı Devletinin bölgede uyguladığı sisteme göre her on hane birer temsilci seçmekteydi ve bu temsilciler kendi aralarından 12 kişilik bir ihtiyar heyeti seçerdi. Bölgedeki adaların önemli derecede büyük adaların sayısı sayıldığında 14 ada küçükleri de dahil edilirse 20’den fazla ada ve adacık bulunmaktadır.
Yüzyıllarca Osmanlı idaresinde kalan 12 adanın kaderi İtalyanların Trablusgarp’ı işgal etmesinin ardından değişti. İtalyanlar Trablusgarp’ın işgalinde başarılı olamayınca Osmanlı Devletini barışa zorlamak kısacası masa başında Trablusgarp’ı almak için Ege denizinde bulunan bu adaları işgal etti. Osmanlı Devleti ise her an başlaması muhtemel Balkan savaşını da dikkate alarak İtalyanlarla antlaşma imzalamak zorunda kaldı ve Trablusgarp’ı İtalya’ya bıraktı. Yapılan antlaşmada dikkat çekici bir madde daha vardı. Osmanlı Devleti İtalyanların 12 Ada’da bir süre daha işgalci olarak kalmasını istedi. Böylece Balkan Savaşı sırasında muhtemel Yunan işgalinin önüne geçilecekti.
Ancak her şey planlandığı gibi gitmedi. I.Dünya savaşının patlak vermesiyle Osmanlı Devleti ile İtalya ayrı ittifak grupları içinde birbiri ile savaşa girdi. 4 yıllık savaşın sonucunda Osmanlı Devleti savaştan mağlup olarak ayrılınca 1923 yılında Lozan antlaşması ile TBMM bu adaları İtalya’ya bıraktı. Böylece Yunan işgaline karşı geçici olarak İtalya’ya bırakılmış olan bu adalar İtalya’nın egemenliğinde kaldı.
II.Dünya savaşının sonuna kadar İtalya’nın işgalinde kalan 12 Ada’nın durumu savaş sonrasında tekrar gündeme geldi. İtalya II.Dünya savaşını kaybetmişti. 1946 yılında Paris’te yapılan Barış görüşmelerinde 12 Ada’nın İtalya’dan alınarak Yunanistan’a verilmesi gündeme geldi. İtalya’nın savaş sonu şartlarında galip devletlerin bu planını reddetme şansı yoktu. Adaların Yunanistan’a verilmesi yönündeki kararın gerekçesi ise adalarda yaşayan nüfusun çoğunluğunun Rum olmasıydı.
12 Ada ile ilgili kararın verildiği Paris Barış Konferansına aslında Türkiye de resmen davet edilmişti. Ancak İsmet İnönü’nün başkanlığında toplanan hükümet konferansa katılmama yönünde bir karar aldı.İnönü savaşa girmeyen Türkiye'nin savaş sonunda herhangi bir çıkar peşinde koşmayacağını ifade ediyordu. Bu durum 12 Ada ile ilgili alınan kararların tam da Yunanistan’ın istediği şekilde çıkmasına sebep oldu. Halbuki konferansa bir Türk heyeti katılmış olsa idi en azından Ege kıyılarına çok yakın adalardan bazılarının alınma şansı doğabilirdi. Çünkü yalnızca nüfus dengesine göre karar vermek Türkiye’ye karşı bir hukuksuzluktu ve bu durum konferansta dile getirilebilirdi. Türkiye bu konuda hakkını arayabilirdi. Örnek olarak Batı Trakya’daki nüfusun yüzde 80’ine yakın Türk ve Müslüman’dı ancak Lozan antlaşmasında Batı Trakya bölgesi Yunanistan’a bırakılmıştı. Bu da nüfus dengesinin tek başına yeterli bir gerekçe olmadığını göstermekteydi.
Ancak Türkiye’nin konferansa katılmaması bu ihtimalleri en başından ortadan kaldırdı. 10 Şubat 1947’de İtalya Paris Antlaşmasını imzaladı. Bu antlaşmayla 12 Ada silahsızlandırılmak şartıyla Yunanistan’a bırakıldı.
Türkiye bu kararı beş gün sonra 15 Şubat 1947 tarihinde kabul etti.
KAYNAKLAR
Rifat Uçarol Siyasi Tarih 1789- 2010
Feridun Cemal Erkin, Dışişlerinde 34 Yıl
Alıntı kaynak: http://www.dunyabulteni.net/tarih-dosyasi/196669/12-ada-nasil-kaybedildi-